Glas maagd

 

Toen ik 32 jaar was, had ik nog nooit een stuk glas gesneden.

 

Sterker nog, ik was er een beetje bang voor. Je leert tenslotte van jongs af aan dat je voorzichtig moet zijn met dat spul, en áls het breekt je ervan af moet blijven of je gaat bloeden..

Ik was er niet echt kapot van, het stond wel mooi in gebouwen enzo maar glas in lood bijvoorbeeld, was meer voor stoffige oude mannetjes en Tiffany deed me meer denken aan de film of oma armbanden dan glaskunst.

 

Toen ik in een gesprek met een (lang niet gesproken) vriend op het thema stuitte, vond hij het wel een leuk idee voor mij om eens te gaan proberen. Tenslotte hadden we al heel wat verschillende dingen geprobeerd. En met we bedoel ik dan niet dat we naast elkaar stonden en ‘samen’ aan de slag gingen met van alles.

Eigenlijk meer het tegenovergestelde, want hij woont in Canada, en ik in Nederland.

Zoals we ook met het tekenen, schilderen en speksteen snijden deden, kwamen mijn instructies en lessen in de vorm van skype gesprekken en per postpakket.

Hij maakte hele video instructies van elke stap van het proces zodat ik het op 6000 km afstand allemaal zou kunnen zien alsof hij wél naast me stond.

Een bijzondere vorm van leren, en een bijzonder gedreven leraar!

 

Ik kon eerst alleen maar denken aan alle materialen en gereedschappen die deze vorm van kunst wél nodig zou hebben, wel even iets meer dan een lullig potloodje of wat verf en een brok karton .. heu ..

Maar goed, ik besloot dat het toch maar de moeite waard moest zijn, en begon mijn (inmiddels íets hysterischere) verzameling mesjes, tangetjes, machientjes en Appie weet wat nog meer op te snorren.

Het duurde niet lang voor ik de meeste dingen in huis had. Lang leve het internet en het webwinkeltje Monatelier, waar ik mijn eerste bestellingen deed!

Maar ja, wat ga je dan in hemelsnaam maken?!

 

Normaal gesproken zou je een ontwerp van een paar stukjes glas nemen, en daar je frustraties over je onkunde op loslaten. Niet in de Weesjes familie….daar doe je  het groots of je doet het niet.

 

OK DAN!

 

Zoals je doet met sommige beslissingen leek het mij wijs het aan mijn sensei/meester/overmoedige leraar/ vriend en partner in crime over te laten en commandeerde een ontwerp dat ik wel zou aankunnen.

Ik weet niet of je hem al ergens eerder hebt voorbij zien komen, maar simpel is niet hoe ik het zou omschrijven…

Het heet Eveline’s Rozen. Een ovalen paneel van ik denk zo’n 40 cm hoog met 2 rozen en een mooie traditionele rand.

 

Mijn toenmalige echtgenoot kon er trouwens al helemaal niet om lachen, want naast de woonboerderij, met zo’n 7000 m2 land, 2 edele dieren, kipjes, geitjes én onze twee bloedjes van kinderen hád ik natuurlijk al niet zo heel veel tijd, en dan moest en zou ik dit perse ook nog eens gaan overmeesteren.. tja… dussss

 

In de grote schuur, naast de paardenbox, stond mijn crimescene.

Een metalen kast op hoge tafel hoogte, met twee schuifdeurtjes. Van die irritante geribbelde weet je wel, die dan oprollen een soort als je de deurtjes opendoet.

Grijs, poeplelijk, en veel te klein, maar dat was de enige plek waar ik ook nog een stukje spaanplaat muur ter beschikking had voor het tweede ontwerp en de spijkertjes waar ik had bedacht dat mijn tangetjes en shit aan zouden hangen.

 

Nou moet je weten dat het december of januari was toen dit meesterlijke plan ontstond, en hoewel ik ook ergens in de warmte van de woonboerderij een plekje had kunnen vinden, ik bedoel, ik had ook al de hoek naast de houtkachel tot mijn schildershoek gebombardeerd maar nee dát zou te makkelijk zijn geweest,.. móest en zou ik dáár mijn glashoek hebben.

 

Dus bij temperaturen van soms -10 buiten, stond ik in die piep schuur mijn project te maken, want er moest en zou dan ook per directe ingang begonnen worden! Het is een Weesjes ding denk ik,  ik zal het er verder maar niet over hebben, maar zo kwam het dus dat mijn glas avontuur begon..

 

 

Wordt vervolgd